Vorige week had ik een Skype gesprek met mijn vriendin Janneke. We hadden het over mijn “eerste grote mensen baan”. Eerdere reizen in Afrika combineerde ik meestal met een stage of vrijwilligerswerk, maar het was altijd een uitstapje uit mijn dagelijkse leven in Nederland. Tijdens deze reizen voelde ik mij van begin tot einde heerlijk vrij, onbevangen en licht en vaak werkte dat nog een tijd door in de eerste paar maanden dat ik weer in Nederland was. Veel mensen zal het zijn opgevallen dat ik in die perioden als een hippie zonder make-up en op blote voeten met een grote glimlach op mijn gezicht door Nederland dartelde.

Maar dit keer is dit mijn gewone leven. En heb ik hier mijn eerste grote mensen baan.

Ik roep al jaren dat als iemand de oplossing vindt voor hoe je je “Afrika” in Nederland zou kunnen voelen, ik het graag als eerste hoor. Nu ik mij in Afrika meer Nederland dan Afrika voel, is dit voor mij de ideale situatie om te experimenteren met wat voor rol je werk in je leven en in dat gevoel kan hebben.

Ik kwam er in gesprek met Janneke achter dat ik nu blijkbaar dingen voel, die anderen die hun eerste grote mensen baan hebben ook voelen. Zo was ik er tijdens de eerste weken werk af en toe opeens steevast van overtuigd dat ik door de mand zal vallen, dat ze er op mijn werk vast gauw achter zullen komen dat ik helemaal niet zo goed in mijn werk ben als het op het eerste gezicht lijkt. Janneke wist mij te vertellen dat tot nu toe al haar vriendinnen tijdens hun eerste grote mensen baan dat gevoel hadden. Voor mij een hele opluchting, het relativeert.

Weet je wat nog meer relativeert? “I am a soul”.

Ik herinner mij ineens een ontmoeting met een Indische man in Lusaka. Ik was zijn tuin ingelopen omdat er een bord voor zijn huis stond met “Brahma Kumaris Yoga and Meditation Centre”. Ik ben met een Yoga voor Dummies op zak naar Afrika vertrokken, maar kon wel wat nieuwe input gebruiken. Het bleek echter niet het soort yoga te zijn dat ik verwachtte.

In de twee weken dat ik in Zambia was, heb ik een aantal spirituele lessen van hem gekregen. “I am a soul” was daar een van. Het is erg verfrissend (en werkt erg relativerend) wanneer je ’s ochtends denkt “Ik ben een ziel”, in plaats van: “Ik ben een arts”, “Ik ben een vriendin”, “Ik ben een blogschrijver”, “Ik ben een zusje”, “Ik ben een gezond mens”. Op de een of andere manier brengen die rollen allemaal verwachtingen met zich mee.

Maar als ik al die rollen los laat en in de eerste instantie een ziel ga zitten zijn en van daaruit mijn leven leef, mijn werk doe, met Cardy ben, mensen ontmoet en verhaaltjes schrijf, lijkt het opeens allemaal simpeler.

Misschien is dat wel één van de sleutels tot mij Afrika voelen in Nederland, of in Afrika.

Als jij de “oplossing” voor een Afrika gevoel in het dagelijkse leven al hebt gevonden, dan hoor ik het graag! Margit.